Zaufanie jest podstawą współżycia społecznego, podstawą działania instytucji, przedsiębiorstw, funkcjonowania całego systemu międzyludzkich i gospodarczych zależności. Upadek zaufania jest
najlepszym zaczynem do dewaluacji wartości, a nawet strat czysto finansowych. Coraz częściej bowiem zaufanie jest zastępowane przez oportunizm. Oportunistów spotkamy wszędzie – by realizować własne
interesy uczynią wiele, często nawet łamiąc przy tym prawo, by osiągnąć własne cele.
Czy warto ufać?
Nie mam wątpliwości, że to jedynie słuszna droga. Zaufanie harmonizuje wartości, oportunizm je degraduje. Szkoła wyższa jest w tym przypadku najlepszym miejscem do kształtowania i budowania zaufania.
Bez zaufania studentów do wiedzy kadry akademickiej, wiedzy popartej badaniami, a nie tylko i wyłącznie doskonalonej odtwórczo, wiedzy popartej wymianą międzynarodową, konfrontacją, dyskusją – nie ukształtujemy naszego i innych uniwersytetów. Bez zwykłego zaufania do egzaminatorów, których zadaniem winno być wydobycie mądrości studenta, a nie wyłapywanie anegdotycznych luk wiedzy – nie ukształtujemy zdrowych relacji społecznych. Bez zaufania do administracji, do jej kompetencji i jej chęci służenia innym – nie zbudujemy organizacji przyjaznej wszystkim jej uczestnikom.
I wreszcie bez zaufania kadry akademickiej i administracyjnej do studentów, do ich motywacji, do ich wartości nie będziemy w stanie tworzyć ponadczasowej wiedzy, a jeszcze lepiej ponadczasowej mądrości zdolnej zmieniać świat. Takiego podejścia do życia życzmy sobie w Nowym Roku Akademickim. Wszystkim nam będzie lżej i wszyscy będziemy wtedy bardziej skuteczni.
Czy warto ufać?
Nie mam wątpliwości, że to jedynie słuszna droga. Zaufanie harmonizuje wartości, oportunizm je degraduje. Szkoła wyższa jest w tym przypadku najlepszym miejscem do kształtowania i budowania zaufania.
Bez zaufania studentów do wiedzy kadry akademickiej, wiedzy popartej badaniami, a nie tylko i wyłącznie doskonalonej odtwórczo, wiedzy popartej wymianą międzynarodową, konfrontacją, dyskusją – nie ukształtujemy naszego i innych uniwersytetów. Bez zwykłego zaufania do egzaminatorów, których zadaniem winno być wydobycie mądrości studenta, a nie wyłapywanie anegdotycznych luk wiedzy – nie ukształtujemy zdrowych relacji społecznych. Bez zaufania do administracji, do jej kompetencji i jej chęci służenia innym – nie zbudujemy organizacji przyjaznej wszystkim jej uczestnikom.
I wreszcie bez zaufania kadry akademickiej i administracyjnej do studentów, do ich motywacji, do ich wartości nie będziemy w stanie tworzyć ponadczasowej wiedzy, a jeszcze lepiej ponadczasowej mądrości zdolnej zmieniać świat. Takiego podejścia do życia życzmy sobie w Nowym Roku Akademickim. Wszystkim nam będzie lżej i wszyscy będziemy wtedy bardziej skuteczni.
