Starszy ułan Stefan Chudy
– Tato Urszuli Kamińskiej (wieloletniej pracownicy naszej uczelni).
Przeżył 99 lat, zmarł 23 września 2018 r.
Msza żałobna Ostatniego Ułana Pułku Ułanów Poznańskich zostanie odprawiona 5 listopada 2018 r. o godz. 18.00 w Kościele św. K. Boromeusza przy ul. Kruczej
Stefan Chudy urodził się w roku 1919 w Wielowsi, w powiecie krotoszyńskim. Do służby w 15. Pułku Ułanów Poznańskich (PUP), podjętej 3 grudnia 1937 r., zgłosił się ochotniczo.
W wojsku był wyróżniony Odznaką Pamiątkową 15. PUP, brązową Państwową Odznaką Sportową i brązową Odznaką Strzelecką Związku Strzeleckiego strzelca III klasy. Wzięty do niewoli we wrześniu- październiku 1939 r. został skierowany do obozu Stalag IA Stablack w Prusach Wschodnich. W kwietniu-lipcu 1940 r. otrzymał status robotnika cywilnego przymusowo pracującego w Niemczech.
Wojny zatem nie przeżył jako jeniec wojenny. Niemcy byli formalistami. Wziętych do niewoli żołnierzy czynili pracownikami przymusowymi, żądali rezygnacji z praw jeńca i munduru...
W dwa lata po wojnie założył rodzinę.
Zawodowo zawsze był związany z akademickim środowiskiem sportowym. Kochał młodzież. To ona odejmowała mu lat, dodawała sił. W Studium WF Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu pracował blisko 30 lat, otoczony zawsze szacunkiem przez współpracowników i szefów magistrów: Czesława Zientarskiego, Ewę i Mieczysława Chochołów, Tomasza Dąbrowskiego.
Jego sportową miłością był Lech Poznań. Wygrana Lecha wyzwalała u Niego nastrój radości, przegrana: zawsze milczenie. Niekiedy tylko mówił: przegrali zasłużenie...
W swej skromności nigdy nie czekał na splendory. U kresu ziemskiej wędrówki spotkał Go jednak niespodziewany zaszczyt. Przybyli do Niego kochani ułani... Jego "bracia młodsi"... i powiedzieli:
Starszy ułanie Stefanie Chudy, żołnierzu Wojska Polskiego, Ułanie Poznański!
Żegna Cię dziś grono osób Tobie bliskich. Wśród nich są dwie delegacje. Pierwsza, ze sztandarem, przybyła tu ze współczesnego garnizonu Ułanów Poznańskich, z Wędrzyna w województwie lubuskim, gdzie stacjonuje 15. batalion Ułanów Poznańskich im. gen. broni Władysława Andersa. To współczesne Wojsko Polskie, dumni następcy Pułku, w którym służyłeś. Druga, z proporcem Towarzystwa byłych Żołnierzy i Przyjaciół 15. Pułku Ułanów Poznańskich, przyjechała z historycznego garnizonu, z Poznania. My mundurowi żegnamy Cię dziś nie tyle jako Kolegę, ale jako członka Rodziny, Rodziny Pułkowej.
Z początkiem roku pożegnaliśmy Twojego Towarzysza, kaprala Mieczysława Dwojaka, wówczas studwuletniego żołnierza Pułku, tego „wrześniowego”, tego konnego. On był przedostatnim znanym nam ułanem, służącym w jednostce w tym okresie. Ty byłeś ostatnim.
Wśród nas są dziś dwie relikwie, dwa symbole, bez których nie ma naszego Towarzystwa i nie ma Batalionu – to proporzec i sztandar. A skoro jest tu proporzec i sztandar, to symbolicznie w ostatniej Twojej drodze żegna Cię dziś całe nasze Towarzystwo i cały Twój ukochany Pułk.
Był to ostatni pokłon oddany naszemu Ojcu, poznańskiemu ułanowi, związanemu z Wrocławiem, z Uniwersytetem Ekonomicznym...
Basia, Jolka, Urszula - Jego córki z rodzinami
W wojsku był wyróżniony Odznaką Pamiątkową 15. PUP, brązową Państwową Odznaką Sportową i brązową Odznaką Strzelecką Związku Strzeleckiego strzelca III klasy. Wzięty do niewoli we wrześniu- październiku 1939 r. został skierowany do obozu Stalag IA Stablack w Prusach Wschodnich. W kwietniu-lipcu 1940 r. otrzymał status robotnika cywilnego przymusowo pracującego w Niemczech.
Wojny zatem nie przeżył jako jeniec wojenny. Niemcy byli formalistami. Wziętych do niewoli żołnierzy czynili pracownikami przymusowymi, żądali rezygnacji z praw jeńca i munduru...
W dwa lata po wojnie założył rodzinę.
Zawodowo zawsze był związany z akademickim środowiskiem sportowym. Kochał młodzież. To ona odejmowała mu lat, dodawała sił. W Studium WF Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu pracował blisko 30 lat, otoczony zawsze szacunkiem przez współpracowników i szefów magistrów: Czesława Zientarskiego, Ewę i Mieczysława Chochołów, Tomasza Dąbrowskiego.
Jego sportową miłością był Lech Poznań. Wygrana Lecha wyzwalała u Niego nastrój radości, przegrana: zawsze milczenie. Niekiedy tylko mówił: przegrali zasłużenie...
W swej skromności nigdy nie czekał na splendory. U kresu ziemskiej wędrówki spotkał Go jednak niespodziewany zaszczyt. Przybyli do Niego kochani ułani... Jego "bracia młodsi"... i powiedzieli:
Starszy ułanie Stefanie Chudy, żołnierzu Wojska Polskiego, Ułanie Poznański!
Żegna Cię dziś grono osób Tobie bliskich. Wśród nich są dwie delegacje. Pierwsza, ze sztandarem, przybyła tu ze współczesnego garnizonu Ułanów Poznańskich, z Wędrzyna w województwie lubuskim, gdzie stacjonuje 15. batalion Ułanów Poznańskich im. gen. broni Władysława Andersa. To współczesne Wojsko Polskie, dumni następcy Pułku, w którym służyłeś. Druga, z proporcem Towarzystwa byłych Żołnierzy i Przyjaciół 15. Pułku Ułanów Poznańskich, przyjechała z historycznego garnizonu, z Poznania. My mundurowi żegnamy Cię dziś nie tyle jako Kolegę, ale jako członka Rodziny, Rodziny Pułkowej.
Z początkiem roku pożegnaliśmy Twojego Towarzysza, kaprala Mieczysława Dwojaka, wówczas studwuletniego żołnierza Pułku, tego „wrześniowego”, tego konnego. On był przedostatnim znanym nam ułanem, służącym w jednostce w tym okresie. Ty byłeś ostatnim.
Wśród nas są dziś dwie relikwie, dwa symbole, bez których nie ma naszego Towarzystwa i nie ma Batalionu – to proporzec i sztandar. A skoro jest tu proporzec i sztandar, to symbolicznie w ostatniej Twojej drodze żegna Cię dziś całe nasze Towarzystwo i cały Twój ukochany Pułk.
Był to ostatni pokłon oddany naszemu Ojcu, poznańskiemu ułanowi, związanemu z Wrocławiem, z Uniwersytetem Ekonomicznym...
Basia, Jolka, Urszula - Jego córki z rodzinami
